Czemu ludzie się nie rozumieją?

"Dlaczego nie potrafimy lubić tych, którzy nas nie lubią, ale tych, którzy nas nie kochają, kochać potrafimy...?!" /Jarosław Borszewicz "Pomroki"

Każdy z nas miał chociaż raz w życiu taką sytuację, kiedy zastanawiał się dlaczego nie może dogadać się z drugą osobą. Teoretycznie powinniście się idealnie porozumiewać. Praktycznie wygląda to całkiem inaczej. Dlaczego?

Stara mądrość mówi: "ile ludzi, tyle teorii".

To dobrze, że mamy odmienne zdania, różne poglądy, ale nie jest to dobre, jeśli nie potrafimy o nich rozmawiać. Analizowanie tego co mówią do nas inni powinno być pewnego rodzaju nawykiem. Niestety zazwyczaj coś, co nas uraziło, co nie miało w ogóle związku z naszym światopoglądem pragniemy zapomnieć, czasami przedyskutować w zbyt odważny sposób, a czasem przemilczeć. 

Najlepiej jednak wychodzi nam krytykowanie innych. Sama mam z tym wielki problem. Potrafimy zobaczyć w drugiej osobie błędy i wady, mimo że sami możemy je posiadać i powielać. Dlaczego tak jest? Bo boimy się krytyki. Wielu z nas reprymendę uznaje za swoją sporą porażkę i nie chce się przed innym do niej przyznać. 

Zapominamy o tym, że każdy jest człowiekiem, co oznacza, że każdy popełnia błędy. Nie da się być nieomylnym jak miłość w wierszu Jana Kochanowskiego. 

Zazdrość w relacjach partnerskich. 

To, że kogoś kochamy, to, że chociażby lubimy, czy to, że pragniemy dla niego dobrze, wcale nie oznacza, że pozbyliśmy się zazdrości. Frustracja z nią związana to nie byle jakie uczucie, bo swoją siłą i rozległością może naprawdę zniszczyć dobrze wzmocnione stosunki. 

Zazdrość jest powszechna, jest normalnym czynnikiem reagowania na bodźce więzi społecznych. Nie warto się jej wstydzić, co więcej- nie powinno się z nią walczyć, ani jej ukrywać. Powinna być przez nas dopuszczana do związków z innymi, ale i ograniczana, by nie wyszła ponad resztę uczuć. Można ją pomniejszyć będąc szczerym i walcząc o swoje, jednoczenie tocząc bitwę z niską samooceną. 

Zbyt duże oczekiwania.

Kobiety wiedzą, a mężczyźni nie potrafią się domyśleć, dlatego więc jesteśmy uznawane za tą bardziej uczuciową i wrażliwszą płeć. Aby dojść do porozumienia musimy się między sobą komunikować, nie tylko poprzez słowa, ale i mowę ciała. Nasze oczekiwania wobec innych są tylko dla nas oczywiste, reszta biorców może mieć problem z odebraniem tego co mamy na myśli. W takich wypadkach pomaga tylko szczerość. I chociaż wielu swoim znajomym powtarzałam kiedyś, że czasem warto trochę pomilczeć, w sytuacji, gdzie kilka słów może diametralnie zmienić stanowisko czy punkt widzenia innych, warto wysilić się, przemyśleć kilka prostych zdań i je powiedzieć.

"Uczucia trują nasze najbardziej wrażliwe okolice".

Kiedyś narzekałam, że tak wiele osób lubi mi się zwierzać. Bałam się wielkich słów, bo to nie lada wyzwanie podarować komuś dobrą radę w ciężkich chwilach. Pożaliłam się więc mamie, że nie wiem co zrobić. Ona wtedy odpowiedziała, że to chyba mamy w genach, bo jej też pacjenci lubią powiedzieć co nieco o sobie. W jej przypadku to nie dziwne, bo z medycznego punktu widzenia służba zdrowia powinna wiele o nas wiedzieć. Jednak słowa matki mnie podbudowały i pomyślałam w końcu, że to może być całkiem miłe. I tak powstał mój pierwszy blog.

Dlaczego o tym piszę pod takim akapitem? 

Zazwyczaj ludzie zwierzali mi się właśnie ze swoich problemów natury uczuciowej. O kobietach bezlitosnych z sercami jak głazy, o mężczyznach niezdecydowanych i aroganckich. Znam już wiele typów ludzi. I najgorszym do zdefiniowania jest ten, który kocha. 

Miłość wzbudza w nas dwa różne i skrajne rodzaje odczuć: albo emocjonalną klatkę, gdzie podporządkowujemy się drugiej osobie, albo wielki złoty tron, na którym zasiadamy i z którego chcemy kogoś zwabić i kusić do poddaństwa. 

O ile pierwszy przypadek można jakoś uratować i wyperswadować, o tyle drugi jest tak bardzo pewny swojej dominacji, że nawet i zwykła rozmowa zaczyna być ciężka.

 "Ty znasz moje chwyty, ja znam twoje, marnujemy czas."

W relacjach ludzkich wszystko powinno być proste: na początku poważna rozmowa na temat oczekiwań i zasad, potem już tylko łatwe pogawędki o obowiązującym regulaminie, nie gubiąc przy tym pewnej nutki tajemniczości.

P.S. Przyjdzie taka chwila, gdy stwierdzisz, że wszystko się skończyło. To właśnie będzie początek.

ZMIEŃ PUNKT WIDZENIA, ZCH.