Mam 22 powody, by żyć

Specjalnie z okazji moich dwudziestych drugich urodzin wpisałam w Google "mam 22 lata". Wśród prawiczków, samotnych i bezrobotnych wyskoczyli mi ci, którzy czują się staro. Zupełnie jak ja.

Jeszcze rok wcześniej śpiewałam, że mam 21 lat i przede mną siódme niebo. Teraz mogłabym zanucić "nie chce mi się" w rytm melodii "mniej niż zero". 

NAPRAWDĘ MI SIĘ NIE CHCE

Za tydzień idę na osiemnastkę. OSIEMNASTKĘ. Pamiętam ten piękny czas, kiedy jeszcze cztery lata temu wracałam o 6 rano do domu rozbawiona, prawie trzeźwa po wlaniu w siebie naprawdę sporej ilości kieliszków. Dziś wystarczą mi trzy piwa by zacząć krzyczeć "CIAPATY PLIS DONT BREJK MAJ HART". 

Idę na osiemnastkę, na której wszyscy będą mieli osiemnaście lub siedemnaście lat. Tylko ja i K. będziemy się wyróżniać. Tyle dobrze, że w 2018 roku większość nastolatek ma dużo szersze pojęcie o makijażu i biustonoszach push up, bo liczę na to, że jednak nie będę za mocno odstawać. 

Co więcej- na osiemnastki chodzi się teraz z osobami towarzyszącymi. To tak jak na ślub, z tą różnicą, że ślub łączy cię z drugą osobą, a osiemnastka... z ciężką dorosłością. My z K. zostaliśmy teoretycznie zaproszeni osobno, ale ze względu na decyzję organizatora nie możemy wziąć dodatkowych osób. No i tak wyszło, że musimy iść razem. 

Za miesiąc idę na wesele. Kupiłam już nawet sukienkę bez pleców. Jest naprawdę ładna. Szkoda jednak, że zapomniałam o kościelnych zasadach i o czymkolwiek zakrywającym ramiona. Taka ze mnie katoliczka.

Nie zdajecie sobie nawet sprawy jak ja kiedyś lubiłam osiemnastki i jak cieszą mnie śluby i wesela. Ten klimat, ta miłość, młodość, chęć, której mi zaczyna brakować. Naprawdę mi się nie chce tam iść. 

POPOŁUDNIOWA DRZEMKA

Kiedyś dziwiłam się ludziom, którzy są zmęczeni już o 17 i idą spać na moment przed telewizorem. Ja moi drodzy zmęczona jestem już w porze obiadowej i faktycznie robię sobie popołudniową drzemkę. 

Pół godziny pod ciepłą kołdrą daje mi mało energii, aczkolwiek jest to najprzyjemniejsza forma odpoczynku. 

Szkoda jednak, że o godzinie 22 zamykają mi się oczy tak jakbym wcale przez dzień nie spała. Czy mój zegar biologiczny się trochę popsuł? 

PERFEKCJONIZM

Pamiętacie jak wasze mamy wchodziły do pokoju i pierwsze co mówiły to "ale tu bajzel, jak zaraz tego nie posprzątasz to wywalę wszystko przez okno!"? Ja pamiętam doskonale. Straszenie ogniem też pamiętam. O, jeszcze pamiętam "za kilka lat wspomnisz moje słowa". Miała racje, wspominam. 

Teraz jeśli nie posprzątam w pokoju to nie umiem się na niczym skupić. Przestałam natomiast zwracać uwagę na swój codzienny makijaż i nigdy nie zapominam o kremie do cery mieszanej na noc. 

Mamo, jak to jest możliwe?

FACEBOOK
Im jestem starsza tym więcej znajomych woli do mnie napisać smsa, prywatną wiadomość czy po prostu zadzwonić niż pisać kilka słów na tablicy. Dlaczego?

Czy przez to, że jesteśmy starsi zmienia się nasze podejście do składania życzeń? Może stają się one bardziej intymne, bardziej szczere i faktyczne. Może im dłużej żyjemy i próbujemy zrozumieć specyfikę życia, tym bardziej zależy nam na rozmowie z innymi. Może życzący wyczuwają nasz większy strach przed samotnością i tak okazują nam uczucia.

Albo po prostu dodawanie życzeń na tablicy przestało być modne. 

BRIDGET JONES

Do niedawna przed snem oglądałam sobie YouTube'a, albo jadłam popcorn przy Netflix'ie. Ostatnio, autentycznie, uczyłam się wierszyka o niezapominajkach, który recytowała mi mama jak byłam mała, albo słuchałam sobie Celine Dion cicho szlochając. 

Jak Bridget Jones, z którą nigdy właściwie się nie identyfikowałam... Znacznie bliżej byłam z Carrie z "seksu w wielkim mieście". 

Szlochając sobie cichutko w łóżku zrozumiałam, że choć dorosłość oznacza ciągłą odpowiedzialność, to ja wcale nie chcę być sama sobie sterem, żeglarzem i całym okrętem. Chciałabym czuć się pewnie, stabilnie, ale i przeżywać coś nieoczekiwanego i zaskakującego.

Dorosłość nie tylko polega na legalnym kupowaniu wódki, albo na prowadzeniu samochodu (nie po wódce oczywiście), albo na płaceniu rachunków. Dorosłość polega również na tym, że wstajesz rano mając 22 lata i uświadamiasz sobie, że te wszystkie koleżanki biorące śluby i rodzące dzieci mają rację. Że trzeba wziąć to melancholijne życie w swoje ręce i zacząć starzeć się z godnością.

Iść wymalowana na osiemnastkę i pokazywać młodym jak się chodzi w wysokich szpilkach. 

Iść na ślub i płakać w kościelnej ławce. Mam do tego zupełne prawo. Dorosłość to możliwość pokazywania siebie i swoich uczuć. 

Dobrze, że kobiety są jak wino- im starsze tym lepsze. Dobrze, że lubię wino. 

PS. Juwenalia to taki dziwny czas kiedy czujesz, że żyjesz. Albo już nie czujesz czy w ogóle żyjesz... Juwe, juwe, juwenalia, kto nie składa życzeń ten kanalia!

ZMIEŃ PUNKT WIDZENIA, ZCH.